Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/608

to Lukullusowe atrium; z tą różnicą, że inkrustacje u starożytnych rzymian bywały szczerozłote.
 Zagrzebany w ogromnym fotelu, siedząc na skrzyżowanych nogach i chrupiąc czekoladowe pastylki, spoczywał tu pan Zamor, dobrze nam znany, ale nieznany jeszcze Gilbertowi.
 Na widok tego przyszłego gubernatora Luciennes, dziwne wrażenie odmalowało się na fizjognomji naszego filozofa.
 — O! zawołał wpatrując się z zajęciem w osobliwą figurkę, pierwszy raz bowiem widział murzyna, o! co to jest takiego?
 Zamor, wcale nie zmieniwszy pozycji, chrupał w dalszym ciągu czekoladki i z wyrazem zadowolenia przewracał białkami oczu.
 — To jest pan Zamor, — powiedziała Sylwja.
 — To?... — zawołał Gilbert osłupiały.
 — Tak panie — odpowiedziała Sylwja, rozśmieszona także obrotem jaki ta scena przybierała.
 — On gubernatorem! ten magot? Pani chyba żartuje ze mnie.
 Na te słowa Zamor się wyprostował i pokazał białe zęby.
 Ja gubernator, nie magot.
 Gilbret badał Zamora i Sylwję niespokojnym wzrokiem, który zapałał gniewem na widok śmiechem wybuchającej kobiety.
 Zamor poważny i obojętny, jak fetysz indyjski, zanurzył czarne pazurki w atłasowym woreczku i na nowo zaczął chrupać.