Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/613

tak nagle. Widocznie nie mieli szczęścia zjednać cię sobie, nieprawdaż?
 Gilbert się zarumienił.
 — Dlaczego mi nie odpowiadasz?
 — Tyle tylko odpowiedzieć na to mogę, że przyjaźń i zaufanie zdobywa się zasługą jedynie...
 — O! więc w takim razie, mieszkańcy Taverney nie zasługiwali na nie?
 — Nie wszyscy, pani.
 — A ci, czemże zawinili, którzy zasłużyli na twoje niezadowolenie?
 — Nie przychodzę się skarżyć z dumą odpowiedział Gilbert.
 — No, no, widzę, że i ja pozbawioną jestem zaufania pana Gilberta. Nie brak mi jednak chęci do pozyskania go, tylko nie wiem, jakich użyć sposobów.
 Gilbert zacisnął wargi.
 — Jednem słowem, ci Taverney‘owie nie umieli cię zadowolnić — mówiła Chon z ciekawością, którą Gilbert zrozumiał. Opowiedz że mi coś u nich porabiał?
 To go zmieszało, nie wiedział bowiem sam, co tam robił.
 — Pani — rzekł — byłem... byłem powiernikiem.
 Na te słowa wypowiedziane z filozoficzną flegmą, charakteryzującą Gilberta, Chon parsknęła śmiechem.