Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/617

mieć nie będziesz — z wdzięczną wesołością, powstając z siedzenia, powiedziała Chon. — Raz jeszcze powtarzam pytanie, odpowiedz mi jasno: Co u nas robić zamierzasz?.
 — Sądziłem, że można być użytecznym, będąc prawym.
 — Mylisz się: aż nadto mamy takich.
 — Więc się oddalę.
 — Odejdziesz?
 — Bezwątpienia; wszak o przybycie tu nie prosiłem? Jestem wolny.
 — Wolny! — zakrzyczała Chon, wpadając w gniew na ten opór, do którego nie była przyzwyczajona. — Wcale nie!
 Oczy Gilberta zapałały.
 — No, no — rzekła młoda kobieta, spostrzegłszy zmarszczone brwi młodzieńca, dowodzące, że nie łatwo zrzekłby się swobody. — No, pogódźmy się. Jesteś ładnym, cnotliwym chłopcem, i dlatego bardzo zabawnym, choćby dla sprzeczności z tem, co nas otacza. Tylko zachowaj tę miłość prawdy.
 — Zachowam ją bezwątpienia.
 — Tak, ale w pojęciach naszych zachodzi różnica. Mówię: zachowaj ją dla siebie, nie głoś więc tych zasad w korytarzach w Trianon i w przedpokojach Wersalu.
 Gilbert coś niezrozumiale zamruczał.
 — Tu niema żadnych hm! jeszcze tak mądrym nie jesteś, mój filozofie, abyś się nie mógł wiele od