Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/62

 — Bo, proszę pana... w tym kabrjolecie siedziała jakaś dama.
 — Tak jest.
 — Był także koń, uwiązany do resorów powozu...
 — Tak; ale gdzież on, u djabła?
 — Dama z kabrjoletu odjechała na nim.
 Podróżny nie krzyknął, ani nie wymówił słowa; skoczył do kabrjoletu, odsłonił firanki i przy świetle błyskawicy ujrzał puste wnętrze.
 — Na krew Chrystusa! — ryknął wściekle i opuścił ręce.
 — Dopędzać Dżerida na jednym z tych koni — wyrzekł — znaczyłoby wysłać w pogoń żółwia za gazellą... Dowiem się jednak, dokąd się udała, jeżeli tylko...
 Wyjął spiesznie z kieszeni pugilares, w którego przegródce znajdował się pukiel czarnych włosów, zawiniętych w papier.
 Na widok włosów tych, twarz podróżnego wypogodziła się i uspokoiła.
 — Odnajdę ją — rzekł, przeciągając ręką po czole spoconem — odnajdę z pewnością. Czy kazała mi co powiedzieć?
 — Kazała powiedzieć, iż nie z nienawiści pana porzuca, lecz że jest dobrą chrześcijanką... pan zaś...
 Młodzieniec się zawahał.
 — Ja zaś? — powtórzył podróżny.