Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/620

Gilbert — jednego błazna za mało. Król się nudzi; potrzeba mu zatem dwóch.
 — Widzicie go — zawołała Chon — znowu mu się nos przedłuża. Oszpecasz się, mój mały. Zostaw te fantastyczne miny do chwili, w której wdziejesz na głowę perukę, a na nią szpiczasty kapelusz; wtedy zamiast brzydkim, komicznym się staniesz.
 Gilbert znowu brwi zmarszczył.
 — Jeżeli książę de Tresne życzy sobie zyskać tytuł małpki mojej siostry, czemuż nie miałbyś zająć stanowiska lekarza króla.
 Gilbert nic nie odpowiedział. Chon zrozumiała to w znaczeniu zasady: „Kto milczy, ten przyzwala“.
 — Na dowód, że jesteś w łaskach, nie będziesz jadał ze służbą.
 — O! dzięki — odpowiedział Gilbert.
 — Wydałam, rozkaz w tym względzie.
 — A gdzie będę jadał?
 — Z Zamorem.
 — Ja?
 — Tak; rządca i lekarz królewski wspólny stół mieć mogą. Jeżeli chcesz, możesz iść do niego na obiad.
 — Nie jestem głodny — gniewnie odpowiedział Gilbert.
 — Bardzo dobrze — rzekła ze spokojem Chon — jeżeli teraz nie jesteś głodnym, to będziesz wieczorem.
 Gilbert zaprzeczył ruchem głowy.