Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/63

 — Nie wiem, jak to wyrazić? — powiedziała, że pan jesteś ateuszem, niedowiarkiem, któremu Bóg tej nocy ostatnie zesłał ostrzeżenie, powiedziała, że błaga pana, abyś tej przestrogi usłuchał.
 — I to wszystko, co ci powiedziała?
 — Wszystko.
 — Dosyć, mówmy o czem innem.
 Przy tych słowach ostatnia chmura zeszła z czoła nieznajomego.
 Młodzieniec patrzył na tę twarz, odbijającą sprzeczne uczucia, patrzył z ciekawością, dowodząc, że i on umiał obserwować.
 — A teraz — wyrzekł podróżny — powiedz mi, młody przyjacielu, jak się nazywasz?
 — Gilbert, proszę pana!
 — Gilbert? tylko Gilbert? — ależ to tylko imię chrzestne?
 — Jest to moje nazwisko rodzinne.
 — Widocznie, kochany Gilbercie, Opatrzność postawiła cię na mej drodze. Prowadź mnie więc do końca. Wskaż mi schronienie jakie na noc dzisiejszą.
 — Niedaleko jest skała, pod którą ukryłem się przed burzą.
 — Ba, wolałbym coś w rodzaju domu — z dobrą kolacją i wygodnem łóżkiem.
 — O to będzie trochę trudniej.
 — Czyż tak daleko stąd do jakiej wioski?