Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/632

XLI

BOTANIK

 Gilbert przystąpił śmiało do starca, lecz bał się przemówić. Zdawało mu się obecnie, że nie ma prawa żądać chleba.
 Starzec zauważył wahanie chłopca i uśmiechnął się dobrotliwie.
 — Chcesz ze mną mówić, kochanku? — zapytał, kładąc chleb obok siebie.
 — Tak, panie — odrzekł Gilbert.
 — A czego żądasz?
 — Panie, widzę, że rzucasz chleb ptakom, a powiedziano przecie, iż Bóg je żywi...
 — Masz słuszność młodzieńcze, lecz ręka ludzka jest jednem z narzędzi Jego. Mylisz się, czyniąc mi zarzut, albowiem nigdy, czy to w lesie samotnym, czy na ulicy ludnej, chleb rzucony na ziemię nie ginie. Tu ptaszęta, tam ubodzy go podnoszą.
 — Otóż panie — rzekł Gilbert, wzruszony słodkim głosem starca — chociaż znajdujemy się w lesie, znam człowieka, któryby wydarł chleb twoim ptakom.