Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/637

 — Nie znam go — odpowiedział Gilbert szczerze.
 — Nie znasz go?
 Starzec westchnął.
 — Wierz mi młodzieńcze, nieszczęśliwa to istota.
 — Jan-Jakób Rousseau nieszczęśliwy? To niepodobna! Chyba niema na ziemi i w niebie sprawiedliwości! Jak może być nieszczęśliwy ten, który życie poświęcił dla dobra ludzkości?
 — Widzę, iż rzeczywiście nie znasz go; ale mówmy o tobie, młodzieńcze.
 — Wolałbym mówić o panu Rousseau; bo cóż o sobie powiem?
 — Nie znasz mnie jeszcze i lękasz się być ze mną szczerym — dodał starzec.
 — Kogoż ja mogę bać się na świecie, i kto jest zdolny uczynić mnie nieszczęśliwszym, niż jestem? Przypomnij pan sobie, jak ci się przedstawiłem biedny i zgłodniały?
 — Dokąd szedłeś?
 — Do Paryża. A pan czy jest paryżaninem?
 — Tak... to jest nie...
 — Które z dwojga? — zapytał śmiejąc się Gilbert.
 — Nie umiem kłamać i spostrzegam, że trzeba naprzód pomyśleć, nim się co powie. Jestem paryżaninem, jeżeli nazwać tak można człowieka oddawna zamieszkałego w Paryżu; lecz nie urodziłem się w tem mieście. Dlaczego pytasz o to?