Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/643

 — Ja sam się nie poznaję, mówię słowami, jakich nigdy nie używałem, zapewne czytałem w książce jakiej...
 — A czy dużo czytałeś?
 — Myślę, że zanadto; lecz znowu zacznę od początku.
 Starzec patrzył na Gilberta z podziwem.
 — Czytałem, co mi w ręce wpadło; pochłaniałem książki dobre i złe. O! gdyby ktokolwiek kierował był moją lekturą, gdyby mi powiedział, co mam pamiętać, a o czem zapomnieć!... Wybacz mi, szanowny panie, może cię nudzę... zbierałeś rośliny, a ja ci przeszkodziłem pewnie?
 I Gilbert, choć niechętnie, zabierał się jednak do odejścia. Staruszek zdawał się czytać w duszy jego.
 — Nie przeszkadzasz mi wcale — rzekł, — potrzebuję tylko kilku mchów poszukać; a mówiono mi, że rosną tu piękne... włoskowate.
 — Widziałem to, czego pan szukasz, przed chwilą, na skale.
 — A czy daleko stąd?
 — Zaledwie pięćdziesiąt kroków.
 — Skąd wiesz, że mchy te nazywają się włoskowate?
 — Urodziłem się w lasach, a córka mego opiekuna zajmowała się botaniką; posiadała zielnik i pod każdą rośliną nazwę jej pisała. Przypatrywałem się nieraz roślinom i pismu i widziałem tam mchy skalne, oznaczone jako włoskowate.