Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/65

 — Co?... nie przyjmie szlachcica, zabłąkanego podczas burzy? To chyba niedźwiedź z niego, a nie baron.
 — Tak, niby...
 — Nic nie szkodzi, spróbuję!
 — Ja panu nie radzę — podchwycił Gilbert.
 — No, przecie mnie ten baron nie pożre!
 — Ale zamknie panu drzwi przed nosem.
 — To je wyłamiemy — bylebyś wskazał nam drogę...
 — Nie odmawiam.
 — Więc ruszajmy...
 Podróżny wyjął małą latarkę z kabrjoletu.
 Gilbert pewny był, że dla zapalenia jej nieznajomy wejdzie do powozu i że wtedy będzie mógł przez okienko drzwiczek zobaczyć, co się tam wewnątrz znajduje.
 Lecz nieznajomy nie zbliżył się nawet do karety, latarkę zaś podał Gilbertowi.
 — Co mam z tem zrobić?
 — Będziesz nam przyświecał, a ja poprowadzę konie.
 — Ależ w latarce niema światła!
 — Zaraz ją zapalimy.
 — Zapewne masz pan ogień w powozie.
 — I w kieszeni także — odpowiedział podróżny.