Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/66

 — Ciężko to chyba będzie zatlić hubkę podczas deszczu.
 Podróżny uśmiechnął się.
 — Otwórz latarkę — rzekł.
 Gilbert usłuchał.
 — Osłoń mi ręce kapeluszem.
 Gilbert znów usłuchał, patrząc ciekawie na przygotowania. Nie znał bowiem innego sposobu rozniecania ognia jak za pomocą krzesiwa.
 Podróżny wydobył z kieszeni srebrny futeralik, wyjął zapałkę, otworzył drugą stronę futeralika, zagłębił zapałkę w masę, jaka się tam znajdowała, i drewienko zapaliło się z trzaskiem.
 Na ten widok Gilbert zadrżał.
 Uśmiech zjawił się znów na wargach nieznajomego, wobec tego zdziwienia, bardzo naturalnego w epoce, gdzie zaledwie kilku chemików znało fosfor i trzymało tę wiadomość w tajemnicy, zachowując ją do osobistych doświadczeń. Podróżny zapalił świecę i, zamknąwszy futeralik, schował go do kieszeni.
 Młodzieniec pożerał oczami tę nowość; dużoby bardzo oddał, za posiadanie takiego cudownego skarbu.
 — Teraz, gdy mamy światło, będziesz nas prowadził?...
 — Służę panu — odpowiedział Gilbert.
 Młodzieniec poszedł naprzód, towarzysz zaś