Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/663

 — Czy życzysz pan sobie, ażebym się oddalił? — zapytał Gilbert, zmrożony temi słowy.
 — Nie, nie, mój drogi, wszak zaprosiłem cię, więc chodź ze mną.
 — Służę panu.
 — Na prawo, teraz tędy, otóż i jesteśmy.
 W rogu placu, przy niknących blaskach dziennych, Gilbert wyczytał umieszczone ponad sklepikiem te słowa:
 Ulica Plastriére.
 Nieznajomy przyśpieszał kroku, niepokój jego wzrastał widocznie, im bliżej domu się znajdował.
 Nie chcąc go stracić z oczu, Gilbert potykał się co chwila o przechodniów, o paki tragarzy, dyszle powozów i skrzynie na wózkach.
 Przewodnik jego zdawał się zapominać o nim zupełnie; dreptał zatopiony widocznie w myślach niezbyt przyjemnych.
 Staruszek pociągnął za sznurek, drzwi się otworzyły.
 Spostrzegłszy wahanie Gilberta, odezwał się:
 — Chodź prędzej!
 I, wszedłszy, zamknął drzwi.
 Postąpiwszy po ciemku kilka kroków, Gilbert uczuł pod nogami pierwszy stopień stromych schodów, staruszek, obeznany z miejscowością przebiegł ich kilkanaście; nareszcie, gdy stanął, i Gilbert zatrzymał się za nim.
 Nieznajomy pociągnął za sarnią nóżkę, uwieszoną na sznurku, i głuchy dźwięk dzwonka ode-