Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/664

zwał się wewnątrz pokoju. Wtedy dało się słyszeć ciężkie stąpanie nóg, obutych w pantofle, i drzwi się otworzyły.
 Na progu ukazała się kobieta przeszło pięćdziesięcioletnia.
 Dwa głosy odezwały się jednocześnie.
 Nieznajomy pytał z nieśmiałością:
 — Czy to już tak późno, dobra moja Tereso?
 — O którejże to przychodzisz na kolację, Jakóbie? — odezwała się mrukliwie kobieta.
 — No, no, powetujemy to sobie! — odpowiedział z czułością nieznajomy, zamykając drzwi i odbierając od Gilberta pudełko blaszane.
 — Dobryś!... posłaniec! — zakrzyczała stara — tylko tego brakowało! Nie możesz sam swoich śmieci nosić! Z przeproszeniem, magnat się robi z pana Jakóba!
 — Uspokój się, Tereso — odpowiedział zagadnięty tak ostro Jakób, cierpliwie rozkładając nad kominkiem rośliny.
 — Zapłać go i odpraw przynajmniej, żebyśmy nie mieli w domu szpiega.
 Gilbert zbladł śmiertelnie i ku drzwiom się rzucił. Wstrzymał go Jakób.
 — Ten pan nie jest posłańcem, ani szpiegiem tembardziej. Gościem jest moim.
 Stara opuściła ręce w rozpaczy.
 — Gościem! tego tylko brakowało.
 — Zapalno świecę, Tereso — wyrzekł łagod-