Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/670

mu jakiekolwiek posłanie w twoim gabinecie, przy tych plikach papierów.
 — Nie, nie — żywo podchwycił Jakób — to nie jest miejsce, gdzieby spać można. Papiery mogłyby się zapalić.
 — Wielkie rzeczy — szepnęła Teresa i głośno dodała.
 — Może w przedpokoju?
 — I tam nie.
 — Widzę więc, że pomimo najlepszych chęci, staje się to niepodobieństwem, bo, jeśli nie w twoim lub moim pokoju...
 — Zdaje mi się, Tereso, że nie wpadłaś na myśl właściwą.
 — Ja?
 — Tak. Wszak mamy pokoik pod dachem.
 — Chcesz powiedzieć, strych?
 — Nie, to nie strych, tylko gabinecik trochę za wysoki, ale zdrowy, z przepysznym widokiem na ogrody, a to w Paryżu dość rzadkie.
 — To nieszkodzi, panie — powiedział Gilbert — niech będzie i strych, bardzo będę szczęśliwy, zaręczam.
 — Wcale nie — odezwała się Teresa. — Bo ja tam bieliznę wieszam.
 — On ci nie narobi nieładu, Tereso. Wszak prawda, Gilbercie, że ustrzeżesz od wypadku bieliznę tej dobrej gosposi? Ubodzy jesteśmy i każda strata jest dla nas ciężką.
 — Może pan być o to spokojny.