Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/679

 — O panie — rzekł, — wiem dlaczego pan to mówi; to ja zrobiłem tę szkodę i ze skruchą przyznaję się do winy, lecz sądzę, że to da się naprawić.
 — Bezwątpienia. A dlaczego świeca wypaliła się zupełnie?
 — Czuwałem do późna, — A dlaczego czuwałeś? — zapytał podejrzliwie Jakób.
 — Czytałem.
 — Jakób z rosnącem niedowierzaniem rozejrzał się po zagraconym strychu.
 — Przypadkowo rzuciłem okiem na tę kartkę — rzekł Gilbert, pokazując torebkę, która najpierw rozłożył i przeczytał — i tak mnie zajęła...
 — Ale pan tyle umie, pan napewno będzie wiedział z jakiej to jest książki? Jakób zaledwie spojrzał i odrzekł:
 — Nie wiem.
 — To jest zapewne romans, — mówił Gilbert, — i to bardzo piękny.
 — Sądzisz, że to romans?
 — Tak myślę, bo jest tu mowa o miłości jak w romansach, z tą różnicą, że opowiadanie jest znacznie lepsze.
 — A jednak, — zauważył Jakób, — widzę u dołu tej stronicy słowo „Wyznania“ — przypuszczam więc...
 — Co pan przypuszcza?
 — Że to może być historja prawdziwa.