Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/685

wiązane kreskami pojedynczemi, podwójnemi i potrójnemi, nie wirują ci przed oczyma?
 — To prawda, proszę pana. Na pierwszy rzut oka niewiele z tego rozumiem, lecz przypatrując się uważniej odróżnię jedną nutę od drugiej; to jest np. fa.
 — Gdzie?
 — Tu, na najwyższej linji.
 — A tu na dole, między dwiema linjami?
 — To też fa.
 — A ta nuta ponad niem, na drugiej linji?
 — To sol.
 — Więc ty umiesz czytać nuty?
 — Znam ich nazwy.
 — A wiesz, jak wyglądają całe nuty, pół ćwierć-nuty, nuty wiązane, podwójnie i potrójnie wiązane?
 — Tak, wiem.
 — A te znaki?
 — To jest pauza.
 — A to?
 — Krzyżyk.
 — A to?
 — Bemol.
 — Bardzo dobrze. Ale jednak — rzekł Jakób z obudzoną znów nieufnością — jednak mimo ignorancji, o której mi tyle opowiadałeś, potrafisz mówić o muzyce, jak mówiłeś o botanice, a omal że nie o miłości.