Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/686

 — Och, panie, proszę nić żartować sobie ze mnie — błagał Gilbert zarumieniony.
 — Przeciwnie, moje dziecko, podziwiam cię. Znajomość muzyki osiąga się zazwyczaj dopiero po opanowaniu innych nauk, a ty mówiłeś, że nie otrzymałeś żadnego wykształcenia, że nie uczyłeś się niczego.
 — To prawda, proszę pana.
 — Przecież sam nie mogłeś tego wymyślić, że punkt czarny na ostatniej linji, to fa.
 — Panie — powiedział Gilbert, schylając głowę i głos zniżając, — w domu, gdzie mieszkałem, była pewna... pewna młoda osoba, która grała na klawecynie.
 — Ach, zapewne ta, która zajmowała się botaniką?
 — Taż sama. Grała nawet bardzo dobrze.
 — Rzeczywiście?
 — Tak, a ja przepadam za muzyką.
 — Ale to nie jest jeszcze powodem, ażebyś znał nuty.
 — Rousseau powiada, proszę pana, że ten, kto zadawala się skutkiem, nie wnikając w przyczynę, jest człowiekiem niezupełnym.
 — Lecz mówi także, że człowiek przez to poszukiwanie przyczyny uzupełnia swą istotę, lecz traci radość życia, naiwność i instynkt wrodzony.
 — Cóż to szkodzi — rzekł Gilbert — jeżeli pociecha, jaką znajdzie w nauce, dorównywa tym stratom?