Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/692

 I mężnie odsunął się od zamka, do którego już się nachylał; ręce mu drżały, oczy przysłoniła mgła.
 Aby się uspokoić, chciał się czemś zająć; kopjowanie było za monotonne. Wziął więc książkę z biurka.
 — „Wyznania“ — przeczytał z radosnem zdziwieniem. „Wyznania“, z których kilkadziesiąt stron przeczytałem z takiem zajęciem!
 — „Wydanie, ozdobione portretem autora“ — czytał dalej.
 — Och! a ja nigdy jeszcze nie widziałem portretu Rousseua! — zawołał. — Ach, prędko, prędko.
 I pośpiesznie odwracając kartkę nawpół przezroczystej bibułki, która przykrywała portret, spojrzał i krzyknął głośno.
 W tej chwili drzwi się otworzyły; Jakób powracał.
 Gilbert jeszcze raz porównał jego twarz z portretem, cały drżący upuścił tom na podłogę i wyciągając ręce wyszeptał:
 — Jestem u Jana-Jakóba Rousseau!
 — Zobaczymy jak kopjujesz nuty, moje dziecko — odpowiedział z uśmiechem Jan-Jakób, który w głębi serca bardziej był uradowany tym młodzieńczym hołdem niż wszystkimi triumfami, jakich doznał w swem sławnem życiu.
 I przechodząc koło drżącego Gilberta, zbliżył się do stołu i rzucił oczyma na papier.
 — Nuty są niezłe — rzekł; — nie uważasz tylko na margines, następnie nie umiesz łączyć je-