Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/712

 Córka zarumieniła się jeszcze bardziej.
 — Wygląda na bardzo zmęczonego a przecież nic nie niósł — zauważyła służąca.
 — Próżniak! — sarknęła ciotka.
 — Panie — zaczęła matka, zwracając się do Gilberta z ową familijną poufałością, jaką spotyka się jedynie w Paryżu — czy karety królewskie są jeszcze daleko?
 Gilbert odwrócił się, a widząc, że pytanie do niego było skierowane, powstał i złożył ukłon.
 — Jaki grzeczny młody człowiek! — zauważyła znów matka.
 Córka stała się purpurowa.
 — Nie wiem, proszę pani — odpowiedział Gilbert — słyszałem, że kurzawę widać, o ćwierć mili stąd.
 — Proszę, zbliż się pan — rzekł mieszczanin — i jeśli wola...
 Ruchem ręki wskazał mu zastawione na murawie smakowite śniadanie.
 Gilbert podszedł; był naczczo a zapach potraw sprowadził mu ślinkę do ust; lecz czując w kieszeni dwiadzieścia pięć su, za które mógł sobie sprawić śniadanie prawie równie wystawne, nie chciał nic przyjmować od ludzi, których widział pierwszy raz w życiu.
 — Dziękuję! — odparł — jestem po śniadaniu.
 — Widzę, że pan jest przezorny — mówiła matka — lecz stąd nic pan nie zobaczy.