Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/719

wawszy się, ujrzał przed sobą siostrzeńca mieszczan, który patrzył na niego z uśmiechem wyższości.
 — Jakto? — zapytał sierżant — to przed królem nie zdejmuje się kapelusza?
 Gilbert pobladł i patrząc na pokryty kurzem kapelusz odpowiedział:
 — Pierwszy raz widzę króla i zapomniałem mu się ukłonić, to prawda, proszę pana. Lecz nie wiedziałem...
 — Nie wiedziałeś? — rzekł wiarus marszcząc brew.
 Gilbert przestraszył się, że go wypędzą z tego miejsca, skąd mógł tak dobrze widzieć Andreę i miłość przełamała dumę.
 — Proszę mi darować — rzekł — jestem z prowincji.
 — I przybywasz na edukację do Paryża, mój zuchu?
 — Tak, panie — potwierdził Gilbert, dusząc w sobie wściekłość.
 — A więc, jeśli przyjechałeś na edukację — mówił sierżant, przytrzymując rękę Gilberta, który chciał włożyć kapelusz — dowiedz się jeszcze, że delfinowej należy się pokłon tak samo, jak królowi, książętom krwi tak samo jak delfinowej; wreszcie oddaje się cześć wszystkim powozom, na których są lilje... Czy poznasz liije, mój mały, czy też trzeba cię i tego nauczyć?
 — Nie potrzeba, panie — rzekł chłopak — znam je.