Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/722

 — Nie cudem, proszę pana; to był akt mojej woli.
 — Akt woli, gburze? Jakimże cudem ty masz wolę?
 — Każdy wolny człowiek ma prawo do niej.
 — Więc ty, niebożę, uważasz się za wolnego człowieka?
 — Niewątpliwie; nikomu przecie nie zaprzedałem mojej wolności.
 — Na honor, to dopiero hultaj pocieszny! — zawołał pan de Taverney, zdumiony pewnością siebie z jaką mówił Gilbert. — I jak, proszę, dostałeś się do Paryża?
 — Piechotą — odparł lakonicznie Gilbert.
 — Piechotą! — powtórzyła Andrea, jakgdyby ze współczuciem.
 — A co będziesz robił w Paryżu, pytam! — zawołał baron.
 — Naprzód zdobędę wykształcenie, a później fortunę.
 — Wykształcenie!
 — Tak, to napewno.
 — I fortunę?
 — Mam nadzieję.
 — A cóż robisz w międzyczasie? żebrzesz?
 — Żebrać! — rzekł Gilbert ze wzniosłą pogardą.
 — A więc kradniesz!