Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/723

 — Panie! — zawołał młodzieniec z taką stanowczością i dumą, że aż Andrea zwróciła nań oczy na chwilę — czy panu kiedy co ukradłem?!
 — Cóż więc robisz, próżniaku, twojemi białemi rączkami?
 — To, co robi genjalny człowiek, do którego chcę być podobny chociażby tylko z wytrwałości. Kopjuję nuty.
 — Kopjujesz nuty? — spytała Andrea, zwracając ku niemu głowę.
 — Tak, proszę pani.
 — Więc znasz się na muzyce! — dodała pogardliwie, tak, jakby mówiła: „kłamiesz“.
 — Znam nuty, a to wystarczy, aby być kopistą.
 — A gdzież, u djabła, nauczyłeś się błaźnie czytać nuty?
 — Właśnie! — rzekła z uśmiechem Andrea.
 — Panie baronie, przepadam za muzyką i gdy panienka grywała codziennie po parę godzin, słuchałem często z ukrycia.
 — Nicponiu!
 — Naprzód zapamiętałem melodje; potem, wiedząc, że melodje te zapisane są w podręczniku do nauki gry, powoli, powoli własną pracą doszedłem do tego, że potrafiłem je odczytać.
 — Jak śmiałeś dotykać mego podręcznika? — zawołała Andrea z oburzeniem.