Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/73

zwanie Gilberta odniosło skutek. Cisza panowała grobowa.
 — Nie bój się niczego, odpowiedzialność biorę na siebie.
 Gilbert już się nie wahał dłużej i walił z całych sił, że na milę wokoło dźwięk się rozlegał.
 — Na honor! jeżeli twój baron nie usłyszy, to chyba jest głuchy jak pień — wyrzekł nieznajomy.
 — O! już Mahon zaszczekał — odpowiedział chłopiec.
 — Zapewne z grzeczności dla przyjaciela, księcia Richelieu, pies tak się nazywa?
 — Nie rozumiem.
 — Mahon, to ostatnia zdobycz marszałka.
 Gilbert znów westchnął.
 — Niestety! ja nic nie wiem, jak panu to już mówiłem.
 Dwa te westchnienia zwiastowały podróżnemu cały szereg ukrytych cierpień i pragnień tłumionych.
 Nareszcie dał się słyszeć odgłos kroków.
 — Aha!... — rzekł nieznajomy.
 — To starowina La Brie — oznajmił Gilbert.
 Brama się rozwarła, lecz La Brie, zaskoczony znienacka widokiem nieznajomego i oryginalnej landary, chciał zamknąć ją coprędzej.
 — Wybacz, przyjacielu!... — odezwał się nieznajomy — my tu właśnie przybyliśmy i nie można zatrzaskiwać nam drzwi przed nosem.
 — Muszę jednak uprzedzić pana barona o tej niespodziewanej wizycie...