Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/732

wało przez dwa dni, ubodzy otrzymali jałmużnę, jak zazwyczaj?
 — Tak, Księżno.
 — Czy odwiedzano chorych, jak zazwyczaj.
 — Tak.
 — Czy żołnierze mieli się czem pokrzepić?
 — Wszyscy dostali chleb i wino, które Wasza Wysokość kazała przygotować.
 — A więc nikt cierpiący nie został bez pomocy.
 — Nikt.
 Księżna Ludwika zbliżyła się do okna, wdychając wonie, które niósł z wirydarza świeży posiew wieczorny. Skarbniczka z szacunkiem czekała na dalsze rozkazy lub na odprawę.
 Nagle dało się słyszeć silne uderzenie kopyt o drzwi szopy.
 — Któżto z dworu pozostał jeszcze w Saint Denis, — spytała księżna Ludwika.
 — Jego Eminencja kardynał de Rohan.
 — I jego konie są tutaj?
 — Nie, stoją w opactwie, gdzie spędził noc.
 — Cóż więc znaczy ten łoskot?
 — Stoi tu koń cudzoziemki, Wasza Wielebność.
 — Jakiej cudzoziemki spytała Ludwika, zbierając wspomnienia.
 — Tej Włoszki, która przybyła wczoraj wieczorem prosić Waszą Wysokość o przyjęcie.
 — Ach, prawda! — gdzie ona jest?
 — Pewnie w swoim pokoju lub w kościele.