Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/733

 — Co robiła od wczoraj?
 — Od wczoraj nie wzięła nic do ust prócz chleba a całą noc spędziła na modlitwie w kaplicy.
 — Pewnie jakaś wielka grzesznica, — rzekła księżna, marszcząc brwi.
 — Nie wiem, Wasza Wielebność, bo nie mówi z nikim.
 — Jak wygląda?
 — Piękna jest i ma wyraz twarzy dumny i słodki zarzem.
 — Gdzież była rano w czasie ceremonji?
 — W swoim pokoju przy oknie; śledziła trwożnie z poza firanki każdą zbliżającą się osobę, jakgdyby w każdej spodziewała się ujrzeć wroga.
 — Jakaś ofiara tego świata, w którym żyłam.
 Niech wejdzie.
 Skarbniczka zwróciła się ku drzwiom.
 — Czy znane jest jej nazwisko? — spytała jeszcze ksieni.
 — Lorenza Feliciani.
 — Nie znam nikogo tego nazwiska — rzekła księżna pomyślawszy chwilę — ale to nic nie szkodzi, proszę ją wprowadzić.
 Ksieni zasiadła w rzeźbionym fotelu, który pochodził z czasów Henryka II; liczył więc przeszło sto lat i służył dziewięciu ostatnim przełożonym.
 Był to trybunał, przed którym drżały nieraz biedne nowicjuszki.
 Skarbniczka weszła w chwilę potem, prowadząc cudzoziemkę w długim woalu.