Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/734

 Księżna Ludwika miała przenikliwy wzrok, właściwy całej rodzinie królewskiej; wzrok ten spoczął na młodej kobiecie, skoro tylko weszła do gabinetu: lecz Lorenza wydała się jej pokorną i łagodną. Jej szlachetna piękność i niewinne oczy, jeszcze wilgotne od łez, sprawiły, że uczucie uprzedzenia ustąpiło życzliwości i siostrzanemu współczuciu.
 — Zbliż się pani — rzekła księżna — i mów!
 Młoda kobieta postąpiła krok naprzód i chciała przyklęknąć lecz ksieni powstrzymała ją.
 — Czy to pani jest Lorenza Feliciani.
 — Tak, to ja.
 — I masz mi powierzyć jakąś tajemnicę.
 — Pragnę to uczynić.
 — Ależ dlaczego nie udasz się do trybunału pokuty? Ja mogę ci udzielić tylko pociechy; kapłan pociechy i przebaczenia.
 Ostatnie słowa wyrzekła księżna Ludwika z wahaniem.
 — Potrzebuję tylko pociechy, Wasza Wielebność — odrzekła Lorenza — a zresztą tylko kobiecie ośmieliłabym się wyrazić moją tajemnicę. Tobie jednej mogę to powiedzieć dostojna Pani, bo Ty masz władzę, a mnie potrzeba obrony!
 — Obrony! Więc cię prześladują, napadają.
 — Tak, prześladują mnie — zawołała cudzoziemka z niewymownem przerażeniem.
 — A więc zastanów się pani, tu jest klasztor, nie forteca; to znaczy, że żadne ludzkie namiętności