Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/740

 Potem, pomrukując jak lew poskromiony, rozciął sznury na moich rękach i poszedł rozwiązać mego ojca i matkę.
 Ponieważ pieniądze były już podzielone, więc każdy z rozbójników przychodził i kładł swą część na dużym kamieniu. Ani jednego talara nie zabrakło.
 Tymczasem ja uczułam, że wracam do życia w ramionach ojca i matki.
 — A teraz idźcie — rzekł do bandytów nasz nieznany dobroczyńca.
 Ci usłuchali rozkazu i zniknęli w lesie.
 — Lorenzo Feliciani — rzekł wtedy do mnie, ogarniając mnie swem władczem spojrzeniem—jedz dalej, jesteś wolna.
 Rodzice moi dziękowali nieznajomemu, który mię znał jakimś cudem. Wsiedliśmy znów do powozu; ja z pewnym żalem, jakby jakaś siła nieprzeparta ciągnęła mię ku mojemu zbawcy. Patrzyłam za nim, póki nie zniknął mi z oczu; wtedy dopiero ustąpił dziwny ucisk, jaki czułam w piersi.
 W dwie godziny później byliśmy w Subiaco.
 — Lecz któż to był ten niezwykły człowiek? — zapytała księżna, wzruszona prostotą opowiadania.
 — Racz słuchać dalej, Wasza Wysokość — niestety, nie skończyło się na tem.
 — Słucham — odpowiedziała ksieni.
 Młoda kobieta tak dalej ciągnęła:
 Po drodze rozmawialiśmy naturalnie o tym na-