Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/75

 Niezadługo poselstwo odniosło skutek, bo z ganku, z pomiędzy akacyj, odezwał się głos ostry i rozkazujący:
 — Któż to jest? Co to za jeden? Jak się do kogo przychodzi, to przynajmniej wypada podać nazwisko.
 — Czy to baron? — zapytał La Brie’ego sprawca całego zamieszania.
 — Tak, panie — odpowiedział biedny człeczyna, przejęty trwogą; czy pan słyszy, czego chce?
 — Żąda mego nazwiska... nieprawdaż?
 — Tak. A ja zapomniałem zapytać pana.
 — Oznajmij barona Józefa Balsamo — odrzekł podróżny. To może rozbroi twego pana.
 La Brie, ośmielony, oznajmił to swemu panu.
 — Dobrze, dobrze — odburknął głos gniewny — niech wejdzie, kiedy już jest... Proszę iść tędy...
 Nieznajomy poszedł szybkim krokiem, dochodząc jednak do ganku, obejrzał się, czy Gilbert idzie za nim.
 Gilberta nie było.