Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/761

księżna z godnością, w przekonaniu, że po dziesięciu minutach rozmowy, zbije z tropu tego, który udawał się tak bezczelnie pod cudzą opiekę, nadużywszy wprzód sił swoich. Hrabia skłonił się, nie okazując, że pojął dwoiste znaczenie słów księżnej.
 — Cóż mogę dla pana uczynić? — spytała księżna ironicznie..
 — Wszystko, Wasza Wysokość!...
 — Wytłumacz się pan.
 — Nie byłbym się nigdy poważył, bez powodów głębszych, zajmować swoją osobą Waszą Wysokość w zaciszu, jakie sobie obrała, lecz zdaje mi się, że tu znalazła schronienie osoba, która mnie obchodzi niezmiernie.
 — Jak się nazywa ta osoba?
 — Lorenza Feliciani.
 — A czemże dla pana jest ta osoba? czy to pańska krewna, czy siostra?
 — To moja żona.
 — Pańska żona? — odezwała się księżna, podnosząc głos tak, żeby był słyszany w gabinecie. — Lorenza Feliciani jest hrabiną de Fenix?
 — Tak jest; Lorenza Feliciani jest hrabiną de Fenix — odpowiedział hrabia ze spokojem.
 — Hrabiny de Fenix niema w klasztorze karmelitanek — odrzekła sucho księżna.
 Lecz hrabia nie dał za wygraną i rzekł:
 — Widzę z tego, że Wasza Wysokość nie jest