Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/764

 — Pańską żoną! — czy pan jesteś tego pewny? — rzekła z oburzeniem.
 — Możnaby rzeczywiście mniemać, że Wasza Wysokość mi nie wierzy — odrzekł hrabia uprzejmie. — Niema w tem przecież nic nadzwyczajnego, że hrabia Fenix ożenił się z Lorenzą Feliciani, a ożeniwszy się, że się upomina o żonę.
 — O! nie! — zawołała księżna Ludwika z niecierpliwością — pan śmiesz twierdzić, że Lorenza Feliciani jest pańską żoną?
 — Tak jest — odezwał się hrabia głosem spokojnym — śmiem to twierdzić, bo tak jest.
 — Więc pan jesteś mężem Lorenzy?
 — Tak, Lorenzy.
 — Mężem ślubnym?
 — Jak najprawowitszym. A jeżeli pani mi nie dowierza, co mi uwłacza...
 — To cóż pan zrobi?
 — Pokażę zaraz akt urzędowy naszego ślubu, podpisany przez księdza, który nas połączył.
 Księżna drgnęła; taki spokój i pewność siebie zachwiały jej przekonanie.
 Hriabia, wyjąwszy pugilares, dobył z niego papier złożony we czworo.
 — Oto dowód, że mówię prawdę i że mam prawo upomnieć się o tę kobietę; podpis jest wiarogodny. Może Wasza Wysokość zechce przeczytać akt i sprawdzić podpis?
 — Podpis — wyszeptała księżna szyderczo,