Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/777

Lorenzo, czy nadużyłem kiedykolwiek swoich praw małżeńskich?
 — Nigdy; szanowałeś mnie jak córkę swoją i jestem twoją przyjaciółką czystą i bez zmazy.
 Hrabia zwrócił się do księżnej, jakgdyby chciał powiedzieć: „słyszy pani?“ Ta, w przerażeniu, cofnęła się do stóp Chrystusa z kości słoniowej, zawieszonego na murze w gabinecie, na tle czarnego aksamitu.
 — Czy to już wszystko, czego Wasza Wysokość pragnęła się dowiedzieć? — zapytał“ hrabia, puszczając rękę Lorenzy.
 — Panie! nie zbliżajcie się oboje do mnie.
 W tej chwili dał się słyszeć turkot pojazdu, zatrzymującego się przed wrotami klasztoru.
 — O! — krzyknęła księżna — otóż i kardynał, dowiemy się nareszcie, czego się mamy trzymać.
 Hrabia Fenix skłonił się, powiedział kilka słów do Lorenzy i oczekiwał ze spokojem człowieka, przeświadczonego o możności kierowania wypadkami.
 W chwilę później otworzyły się drzwi i oznajmiono Jego Eminencję kardynała de Rohan.
 Księżna, uspokojona jego przybyciem, zasiadła na nowo w swoim fotelu, mówiąc:
 — Prosić.
 Kardynał wszedł.
 Zaledwie jednak ukłonił się księżnie, gdy spostrzegł Balsama.
 — A! to pan? — wyrzekł ze zdziwieniem.