Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/779

 — O! to mnie bardzo obchodzi — zatem ten podpis...
 — Jest własnoręczny, lecz niczego to jeszcze nie dowodzi, mógł być przecie wymuszony.
 — Wymuszony był, nieprawda? tak, to bardzo możliwe — zawołała księżna.
 — Jak i zezwolenie Lorenzy także, nieprawda? — dorzucił hrabia szyderczo, zmierzając wprost do księżnej.
 — Lecz jakim sposobem, panie kardynale, można było wymóc ten podpis?
 — Sposobami, jakimi pan ten rozporządza; sposobami czarodziejskimi.
 — Czarodziejskimi?...
 — Tak, ten pan jest czarnoksiężnikiem, powiedziałem to i twierdzenia mego nie cofam.
 — Wasza Eminencja żartuje?
 — Wcale nie, a na dowód, muszę się z panem wobec Waszej Wysokości rozmówić stanowczo.
 — Właśnie miałem o to prosić Waszą Eminencję — wtrącił hrabia.
 — Wybornie, lecz proszę pamiętać, że ja stawiam zapytania — odparł kardynał wyniośle.
 — Proszę pamiętać, że na wszelkie zapytania odpowiem, nawet wobec Jej Wysokości, ale pewny jestem, że pan nie będzie sobie tego życzył.
 Kardynał się uśmiechnął.
 — Zadanie czarnoksiężnika, mój panie, jest trudnem w tych czasach. Widziałem pana przy działaniu, miałeś ogromne powodzenie, lecz, wszyscy,