Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/783

przyjaciela pana de Breteuil? — odezwał się Balsamo.
 — Pan de Breteuil nie jest moim przyjacielem.
 — To chyba teraz nim nie jest, lecz był nim i to jednym z najbliższych; bo przecie pan pisał do niego pewien list...
 — Jaki list? — zapytał kardynał, zbliżając się.
 — Bliżej, panie kardynale, bliżej; nie chciałbym mówić głośno, ażeby nie skompromitować pana.
 Kardynał przysunął się jeszcze bardziej.
 — O jakim liście chcesz pan mówić? — zapytał.
 — O! pan wie dobrze.
 — Proszę jednak powiedzieć.
 — A więc o liście, który Wasza Eminencja napisała z Wiednia do Paryża, żeby zerwać małżeństwo delfina.
 Rohan drgnął przerażony.
 — List... — wybełkotał.
 — Umiem go napamięć.
 — To zdrada pana de Breteuil.
 — Dlaczego?
 — Bo żądałem zwrotu, gdy małżeństwo zostało postanowione.
 — A co odpowiedział?
 — Że go spalił.
 — Nie śmiał się przyznać, że go zgubił.
 — Zgubił?
 — A list zgubiony, jak pan rozumie... może być