Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/795

 W chwili, gdy kareta ruszyć już miała z miejsca, dostrzeżono, że odpiął się lejc jeden.
 Stangret zeszedł z kozła.
 — To już chyba bardzo późno — odezwał się baron.
 — Strasznie jestem znużona. Czy przynajmniej znajdziemy wygodny nocleg? — wtrąciła Andrea.
 — Mam nadzieję! — odpowiedział Filip. — Wysłałem z Soisson La Briego i Nicolinę z listem do jednego z moich paryskich przyjaciół, prosząc, aby zamówił dla nas apartament, który w roku ubiegłym zamieszkiwały jego matka i siostry. Niezbyt to wspaniały lokal, ale wygodny. Na teraz nie chodzi o to, aby imponować, ale, aby spokojnie poczekać.
 — Na honor, Filipie — rzekł baron — przecież nie będzie nam gorzej, jak w Taverney?
 — Z pewnością, mój ojcze — odrzekł Filip, uśmiechając się smutnie.
 — A czy są tam jakie drzewa? — zagadnęła Andrea.
 — Zobaczysz wkrótce, moja droga — odpowiedział jej ojciec. — Czy dałeś, Flipie, adres stangretowi?
 Gilbert powziął nadzieję, że dowie się i adresu. Stało się jednak inaczej. Przywiązano lejc, stangret siadł na kozioł i konie mszyły.
 — Mniejsza o to — szepnął Gilbert — pójdę