Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/827

LIV

ŻYCIE PODWÓJNE

 Balsamo usunął się na bok, a ręce Lorenzy opadły bezwładnie i skrzyżowały się na piersiach.
 — Czy chcesz porozmawiać z przyjacielem swoim Lorenzo?
 — O tak najdroższy; mów, mów do mnie jak najwięcej, gdy słucham głosu twojego, to rozkosz dla mnie nadziemska!
 — Mówiłaś mi nieraz, że chciałabyś żyć ze mną, sama zdaleka od świata i ludzi.
 — Coby to było za szczęście!
 — Spełniłem twoje żądanie, Lorenzo. Pokój w którym się znajdujesz, jest zupełnie oddzielony od świata — najlżejszy szmer życia zewnętrznego dojść nas tu nie może; jesteśmy sami, zupełnie sami.
 — A! jak to dobrze.
 — Powiedz mi Lorenzo, czy podoba ci się ten pokój?
 — Rozkaż mi abym go zobaczyła.
 — Patrz!
 — Prześliczne mieszkanie!
 — Więc ci się podoba? — zapytał łagodnie.