Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/828

 — Bardzo mi się podoba! Otoczoną jestem wszystkiem co lubię — róże i heljotropy, to moje ulubione kwiaty. Jakiś ty dobry, mój najdroższy Józefie.
 — Robię, co mogę, aby ci się podobać droga Lorenzo.
 — Czynisz dla mnie daleko więcej, niż zasługuję.
 — Przyznajesz to?
 — Najchętniej.
 — Przyznajesz, żeś źle sobie ze mną postąpiła?
 — Bardzo źle, przyznaję, ale wierzę, że ty mi to przebaczysz, nieprawdaż?
 — Przebaczę ci, ale! nie prędzej aż wytłumaczysz mi tę niepojętą tajemnicę, przeciwko której walczę, prawie od chwili naszego poznania.
 — Słuchaj więc mnie przyjacielu. W osobie mojej mieszczą się dwie zupełnie różne kobiety; jedna z nich kocha cię bez granic, druga nienawidzi z całego serca. I życie moje podzielone jest również na dwie połowy; w jednej doznaję przy tobie niebiańskich rozkoszy, w drugiej piekielnych męczarni.
 — A te dwie połowy, to sen i czuwanie, nieprawdaż?
 — Tak jest w istocie.
 — Kochasz mnie we śnie, a nienawidzisz na jawie.
 — Tak.
 — Dlaczego?
 — Nie wiem.