Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/830

inne jakie mi dotąd dawałeś; nie w tem jednak leży dla mnie jego zaleta.
 — W czemże więc? powiedz mi ukochana.
 — Tu mamy mieszkać razem.
 — Więc gdy śpisz to wiesz że cię kocham i wierzysz w moje przywiązanie?
 — Młoda kobieta uśmiechnęła się smutno.
 — O tak Józefie, wierzę najzupełniej w miłość twoją, a jednak jest coś, co w sercu twojem ma przede mną pierwszeństwo.
 — A to jest?
 — Mrzonki twoje.
 — Nazwij to raczej wielkim celem, do którego dążę.
 — Ambicja twoja.
 — Dlaczegóż nie powiesz, sława?
 — Boże, Boże! — jęknęła boleśnie Lorenza i łzy polały się z pod jej zamkniętych powiek.
 — Cóżeś zobaczyła? — zapytał przerażony Balsamo.
 — Widzę ciemności nieprzeniknione, a wśród nich widma straszliwe, królowie to niby, ale w rękach niosą ukoronowane swoje głowy, a ty przechodzisz pośród tego tłumu, rozkazujesz i wszyscy są ci posłuszni.
 — Jakto Lorenzo — i ty smucisz się zamiast być dumną ze mnie?
 — Ja, drogi Józefie, wolę cię widzieć dobrym, niż wielkim. Wreszcie szukam siebie wśród tłumu,