Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/840

 — Cobym zrobiła?... dajno mi jeden dzień swobody, a zobaczysz.
 — Lorenzo, źle postępujesz z mężem, którego sobie wybrałaś przed Bogiem.
 — Ja sobie ciebie wybrałam? Nigdy!
 — A jednak jesteś moją żoną.
 — To właśnie dzieło szatańskie.
 — Biedna, obłąkana kobieto! — rzekł Balsamo, patrząc na Lorenzę ze współczuciem.
 — Ale wiedz, że jestem rzymianką i przyjdzie chwila, gdy zemszczę się nad tobą.
 — Mówisz to, aby mnie straszyć, nieprawdaż, Lorenzo? — podchwycił Balsamo, uśmiechając się łagodnie.
 — Nie, nie, dotrzymam słowa! bądź pewny.
 — Taką jesteś chrześcijanką? także to pojmujesz religję, która wrogom przebaczać każe? Chcesz płacić złem za dobre i uważasz to za sprawiedliwe?
 Lorenza zatrzymała się przez chwilę, jakby się chciała zastanowić nad tem, co powiedział Balsamo. Po chwili rzekła:
 — Przecież przestrzedz społeczeństwo przed wrogiem nie jest zemstą, lecz obowiązkiem każdego człowieka.
 — Jeżeli wydasz mnie jako czarnoksiężnika, biorącego moc swoją od ducha ciemności, to w czemże znajdziesz wykroczenie przeciw społeczeństwu?
 Balsamo uśmiechną! się.