Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/847

 — Tak, Eminencjo.
 — Wiesz, kim jestem?
 — Mam oznajmić Jego Eminencję kardynała de Rohan?
 Książę osłupiał ze zdziwienia. Spojrzał po sobie, ubrany był po cywilnemu, sam jeden, pieszo, wśród tej dzielnicy; nie pojmował, co zdradzić mogło w tej chwili jego incognito.
 — Skąd wiesz, kim jestem? — zapytał.
 — Pan mój powiedział w tej chwili, że oczekuje Jego Eminencji.
 — Tak, ależ to miało być jutro, pojutrze?
 — Nie, Eminencjo — dziś wieczorem.
 — Twój pan ci powiedział, że mnie czeka dziś?
 — Tak jest, Eminencjo.
 — A więc wprowadź mnie — rzekł książę, kładąc dublona w rękę lokaja.
 — Niech Wasza Eminencja raczy iść za mną.
 Kardynał skinął głową na znak zezwolenia, a Fryc szybkim krokiem przeszedł podwórze i wprowadził księcia do przedpokoju, oświeconego dwunastoma świecami, w prześlicznym bronzowym kandelabrze.
 Kardynał zatrzymał się na progu salonu, a zwracając się do lokaja, rzekł:
 — Niepodobna, aby pan twój spodziewał się dziś mojej wizyty, nie chciałbym zrobić mu ambarasu.