Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/848

 — Nie, Eminencjo, hrabia z pewnością dziś pana oczekuje.
 I, zapaliwszy świece w kandelabrach, skłonił się nisko i wyszedł.
 Przez pięć minut oczekiwania książę de Rohan zmierzył okiem znawcy gustowne umeblowanie salonu i cztery obrazy mistrzowskiego pędzla, które zdobiły jego ściany.
 Drzwi się otwarły; ukazał się w nich hrabia Fenix.
 — Dobry wieczór, księciu — rzekł, wchodząc.
 — Powiedziano mi, że czekałeś pan na mnie dziś wieczorem? Czy to prawda? wszak to nieprawda?
 — Owszem, oczekiwałem księcia dziś wieczorem, a jeśli książę uważa, że nie dość godnie go przyjmuję, proszę mi darować, gdyż zaledwie od dni kilku zajmuję to mieszkanie.
 — Czekałeś na mnie, hrabio, a któż ci zapowiedział moją wizytę?
 — Książę sam.
 — Ja?
 — Nieinaczej. Wszak stanąwszy przy rogatce, książę zawołał swego lokaja i dałeś mu adres mego domu i ulicy.
 — Więc widziałeś, słyszałeś mnie, hrabio?
 — Widziałem i słyszałem księcia.
 — Znajdowałżeś się tam pan wówczas?
 — Nie, nie byłem tam zupełnie.