Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/864

 — Na cóż to, księciu, potrzebne?
 — Muszę przecie dać kwit na sto tysięcy skudów pożyczonych mi z taką uprzejmością.
 — Mnie kwit chcesz dać książę? i na cóż to, proszę?
 — Wiesz, panie hrabio, że często pożyczam pieniędzy, dotąd jednak nie brałem ich od nikogo.
 — W takim razie, jak się księciu podoba.
 Kardynał siadł przy stole i skreślił rewers ręką niepewną, charakterem brzydkim, ogromnemi literami i fatalną ortografją.
 — Wszystko w porządku? — zapytał oddając.
 — Najzupełniej — odrzekł hrabia, kładąc rewers do kieszeni, ale nie spojrzawszy nawet na papier.
 — Nie przeczytałeś, hrabio?
 — Wszak mam słowo księcia, a wyżej je cenię nad podpis.
 — Hrabio Fenix — rzekł kardynał, kłaniając się uprzejmie — jesteś uczciwym człowiekiem, a jeśli nie pozwalasz na to, abym ci mógł być użytecznym, wierz we wdzięczność moją za wyświadczoną mi dziś przysługę.
 Balsamo skłonił się księciu i pociągnął za sznurek od dzwonka; natychmiast zjawił się Fryc.
 Hrabia powiedział do niego parę słów po niemiecku.
 Fryc schylił się ku ziemi, zebrał sztabki złota