Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/870

 — Ależ to było w Congo, mistrzu.
 — No tak; ale to nic mnie nie obchodzi, czy dziecko będzie czarne lub białe. Te, co nam wtedy ofiarowano, były ładniutkie, z kręconemi włoskami, wesoluchne.
 — Tak, zapewne — rzekł Balsamo — ale teraz nie jesteśmy już tam, gdzie się to praktykuje bezkarnie.
 — A! już nie jesteśmy w Congo? gdzież więc jesteśmy?
 — Jesteśmy w Paryżu.
 — Nic nie szkodzi. Możemy jechać do Marsylji, wsiąść na okręt, a za sześć tygodni będziemy w Congo.
 — Zapewne, że to byłoby możliwe, ale ja teraz Francji porzucić nie mogę.
 — Cóż cię tu zatrzymuje?
 — Ważne interesy.
 Starzec zaśmiał się dzikim, przeciągłym śmiechem.
 — Masz interesy... interesy we Francji?... Prawda, zapomniałem, że masz tu zawiązywać jakieś stowarzyszenia.
 — Tak jest, mistrzu.
 — Macie spiskować?
 — Tak, mistrzu.
 — To takie są twoje interesy?
 I starzec znowu zaczął się śmiać złośliwie