Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/871

i przeciągle. Balsamo w milczeniu gotował się do wytrzymania nadchodzącej burzy.
 — No, a jakże stoją te twoje interesy? — zawołał starzec. Z trudnością obrócił się na fotelu i utkwił duże siwe oczy w twarzy Balsama. Ten ostatni poczuł promienie tych oczu, przenikając go nawskroś.
 — Jak stoją moje interesy?
 — Tak, pytam cię o to.
 — Rzuciłem pierwsze kamienie do wody i zmąciła się.
 — A jakie w niej poruszyłeś błoto? — Powiedz, słucham cię.
 — Błoto filozoficzne.
 — Aha, myślisz wojować twemi utopjami, mrzonkami bez podstawy i sensu, mglistemi, jak umysł ludzki. I z jakimiż to filozofami porozumiałeś się w tym względzie?
 — Mam już po swojej stronie największego poetę i ateusza francuskiego; w tych dniach wraca on z wygnania do Paryża i ma się zapisać do loży masońskiej, której ja jestem prezesem.
 — Jakże się on nazywa?
 — Voltaire.
 — Nie znam go. Któż więcej?
 — Obiecano mnie wkrótce zapoznać z największym burzycielem pojęć tego wieku, autorem „Umowy społecznej“.
 — Nazwisko jego?