Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/873

 — Tak sądzę.
 — A ty popychasz ich w tym kierunku?
 — Ze wszystkich sił.
 — Głupcze!
 — Dlaczego?
 — Cóż ci przyjdzie z obalenia tej monarchji?
 — Mnie nic, ale to uszczęśliwi ogół.
 — Bawi mnie wielce twoja mowa. Powiedz mi tedy najprzód, jaka jest droga, wiodąca do szczęścia, następnie co to jest szczęście?
 — Jaką drogą dążę do szczęścia?
 — Tak jest, do owego szczęścia ogólnego, które ma osiągnąć ludzkość po obaleniu monarchji.
 Słucham cię, mów!
 — A więc, w tej chwili Francja posiada ministerjum, złożone z ludzi czynnych i inteligentnych, oni to mogliby z łatwością utrzymać monarchję jeszcze lat dziesięć lub więcej; a ja uczynię, że Francuzi pomogą mi sami do obalenia tego rządu.
 — Kto? może ci twoi filozofowie?
 — Nie; filozofowie podtrzymują ministerjum.
 — Jakto, filozofowie podtrzymują ministerjum, na którem opiera się monarchja, a mają być jej wrogami? O! co to za głupcy z tych filozofów.
 — Ależ minister sam jest także filozofem.
 — Zaczynam rozumieć! to nie są głupcy, ale egoiści; radzi są rządzić w osobie ministra.
 Cierpliwość zaczynała opuszczać Balsama.
 — Nie wiem jakimi są i badać tego nie chcę.