Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/883

 — Spełniam twój rozkaz, mistrzu.
 I Balsamo jednem cięciem odłączył mózg od kolumny pacierzowej.
 — Więc pies ten jest nieżywy?
 — Gotów jestem powtórzyć to, ile razy zechcesz, mistrzu — odrzekł Balsamo, znudzony wkońcu naleganiem starca.
 — A jednak cóżbyś powiedział, gdyby ten pies otworzył oczy i popatrzył na ciebie.
 Balsamo uśmiechnął się.
 — Bardzoby mnie to zdziwiło, mistrzu.
 — Cieszy mnie to bardzo — rzekł starzec, śmiejąc się złowrogo i w tejże chwili przysunął do psa jakiś przyrząd i zapytał:
 — Którem okiem chcesz, aby pies popatrzył?
 — Prawem.
 Natychmiast prawe oko psa otworzyło się.
 Balsamo cofnął się przerażony.
 — A teraz popatrz na pysk.
 Oko psa zamknęło się, lecz natomiast pysk się otworzył; pies wyszczerzył zęby, nad którymi drgała złośliwie warga.
 Balsamo zbladł ze strachu.
 — To dziwne — szepnął — to dziwne.
 — Widzisz, że śmierć nie jest tak potężną, jak ci się zdawało; zabiłeś tego psa własną ręką, a on spróbuje cię ugryźć w tej chwili; uważaj tylko!
 Pies stanął na czterech łapach i potrząsał łbem, odłączonym od kości pacierzowej.