Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/889

 — I cóż?
 — A jest prawdziwie piękną.
 Oczy hrabiny zabłysły złowrogo; kroi zrozumiał natychmiast, że powiedział za wiele.
 — Ależ ty sama, hrabino, z pewnością musiałaś być w tym wieku okrąglutką, jak pasterki Boucher’a.
 Pani Dubarry, ułagodzona cokolwiek, ciągnęła dalej, przymilając się królowi.
 — Więc panna de Taverney ]est tak bardzo piękna?
 — Alboż ja wiem; mówiłem tylko, że nie chuda.
 — A zatem musiałeś się jej dobrze przyjrzyć, Najjaśniejszy Panie.
 — Kochana hrabino, po co zastawiasz na mnie sidła? Wiesz przecie, że mam wzrok krótki, widzę rozmiary, ale szczegółów oko moje nie dojrzy.
 — U następczyni widziałem same kości.
 — A u panny de Taverney zobaczyłeś tuszę; to znaczy, że piękność pierwszej jest arystokratyczna, drugiej — prostacza.
 — Ależ, Joanno, wszak doskonałość twych kształtów nie przeszkadza ci bynajmniej być kobietą dystyngowaną.
 — Chwała Bogu, komplement, ale niestety, nie do mnie samej jest wystosowany — pomyślała hrabina. Potem dodała głośno.
 — Radabym widzieć delfinową, otoczoną ładnemi kobietami; czy może być coś brzydszego, niż dwór, z brzydkich i starych kobiet złożony.