Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/890

 — Podzielam w zupełności twoje zdanie, hrabino; wczoraj jeszcze mówiłem o tem z delfinem, ale to mąż, którego nic nie obchodzi.
 — Gdyby tak na początek panna Taverney została damą dworską?
 — Ma nią zostać, jak słyszałem.
 — Widać, że cię to żywo obchodzi, Najjaśniejszy Panie.
 — Wcale nie, tylko słyszałem, że tak mówiono.
 — To panna niebogata?
 — Tak, ale wysokiego urodzenia. Ród Taverney-Maison Rouge jest stary i zasłużony.
 — Kto ich proteguje?
 — Nie wiem. Ale to pewna, że są bardzo ubodzy.
 — Nie są, widocznie, protegowanymi Choiseul’a, bo jużby pewno skarb królewski ich opłacał.
 — Hrabino, kochana hrabino, dajmy pokój polityce.
 — Cóż to za polityka, mówić, że Choiseul rujnuje króla?
 — Nieinaczej — rzekł król, powstał i pożegnał się z faworytą.
 W godzinę później był już w swoim pałacyku w Trianon, w doskonałym humorze, zacierał ręce z zadowolenia, że wzbudził zazdrość w pani Dubarry, a chodząc po pokoju, powtarzał, jak Richelieu, gdy miał lat trzydzieści:
 — Co to za utrapienie z zazdrosnemi kobietami!