Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/891

 Po odejściu króla pani Dubarry przeszła do gabinetu, gdzie oczekiwała na nią Chon, żądna wiadomości.
 — Szalone miałaś powodzenie, moja droga, parę dni temu prezentowana byłaś następczyni tronu, a wczoraj przypuszczona do jej stołu.
 — No tak; i cóż stąd?
 — Jakto, czyż nie wiesz, że setki powozów pędzą w tej chwili do Luciennes dla przypodobania się tobie?
 — Bardzo żałuję.
 — Czego?
 — Powozów i ludzi, którzyby dziś rano gonić chcieli za moim uśmiechem; nie chcę dziś widzieć nikogo.
 — Czy zanosi się na burzę, hrabino?
 — Być może. Niech mi podadzą prędko czekoladę!
 Chon zadzwoniła.
 Wszedł Zamor.
 — Czekolady! — zawołała hrabina.
 Zamor szedł powoli, krok za krokiem.
 — Prędzej, łotrze! co to znaczy? czyś nie słyszał, jak mówiłam, że chcę jeść; każę ci dać sto batów, jeśli nie pobiegniesz w tej chwili.
 — Ani myślę biegać, ja tu jestem rządcą, a nie lokajem.
 — Jakim rządcą! A ty trutniu! ja cię tu zaraz nauczę biegać!