Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/892

 I porwała szpicrutę, służącą do utrzymania zgody między jej wyżełkami i pinczerami.
 Zamor, na widok szpicruty, uciekł, krzycząc i machając rękami.
 — Co za usposobienie drapieżne, Joanno!
 — Tak, ale czyż nie mam do tego prawa?
 — Nie przeczę, ale wynoszę się od ciebie.
 — Dlaczego?
 — Bo mogłabyś mnie pożreć.
 Wtem zapukano po trzykroć do gabinetu.
 — Co tam nowego? Kto tam stuka? — z gniewem zawołała hrabina.
 — Ten może liczyć na dobre przyjęcie — szepnęła Chon.
 — A toby mi się podobało, żebym był źle przyjęty! — rzekł Jan z królewską powagą, stając u wejścia..
 — I cóżbyś zrobił, gdybym cię źle przyjęła? Bo przecież to nie jest niemożebnem.
 — Nic; nie wróciłbym więcej.
 — Cóż dalej?
 — Straciłabyś na tem więcej, niż ja.
 — Jesteś gburem!
 — Co znowu? Nie jestem tylko pochlebcą. Co to się stało dziś Joannie, powiedz mi, Chon.
 — Czy ja wiem; jest zupełnie niedostępną.
 — Więc nie zbliżajmy się do niej.
 Podano w tej chwili czekoladę. Jan poskoczył i odebrał tacę.