Strona:PL Dumas - Józef Balsamo.djvu/893

 — Jak się masz, kochana czekolado, pójdź, luba, pogadamy ze sobą.
 Postawił tacę na stoliku, na którym sam usiadł.
 — Chodź tu, Chon, wypijemy czekoladę; a kto jest w złym humorze, nic nie dostanie.
 Chon skinęła przecząco, dając znak Janowi, żeby sam używał.
 — Przyjemni jesteście oboje, niema co mówić! Ja cierpię, ja się smucę, a wy się obrażacie.
 — Cóż ci jest, Joanno? powiedz — zapytała, zbliżając się, Chon.
 — Ani jedno z was nie pomyśli o tem, czem ja się dręczę.
 — Powiedz nam, Joanno, jeśli chcesz, żebyśmy z tobą współczuli.
 Jan, zajęty śniadaniem, nie ruszał się z miejsca.
 — Może ci brak pieniędzy? — zagadnęła Chon.
 — O to możesz być spokojna, wprzód ich może zabraknąć królowi, niż mnie.
 — To pożycz mi tysiąc dukatów; oddasz mi prawdziwą przysługę, — odezwał się Jan.
 — Dam ci tysiąc szczutków w twój nos czerwony.
 — Król nie chce porzucić tego nieznośnego Choiseul’a? zagadnęła Chon.
 — A to nowina! Wiecie dobrze, że są złączeni na całe życie.
 — Może stary król zakochał się w swojej synowej?